Bayonetta 2 (Switch) Review (2024)

Vier jaar geleden prees ik Bayonetta 2 voor zijn imposante schaal en geweldige combat, maar had ik mijn klachten over het tempo van de game. De supersnelle actiegame van Platinum Games gunt je geen moment rust en is daarmee een ontzettend intense ervaring, maar tegelijkertijd even stressvol als briljant. Als ééntje die zeker op het lijstje stond van games die met smart bevrijd moest worden van de Wii U, maakt Bayonetta 2 nu zijn opwachting op de Switch.

Natuurlijk is dit er eentje die je zag aankomen. Nadat SEGA op de rand van het annuleren van de game kwam, was het Nintendo die Bayonetta 2 oppikte en exclusief maakte voor de Wii U. Het resultaat was ernaar: een super intense, niche game die hoog gewaardeerd werd en waarschijnlijk niet had bestaan zonder tussenkomst van de Japanse gigant.

Nu deel 3 is aangekondigd - en met het succes van andere re-releases - is het dan ook niet gek dat we ook de avonturen van de Umbra-heks draagbaar kunnen ervaren. In dezelfde bijzondere constructie als met de Wii U-release krijg je zowel Bayonetta 2 als het eerste deel, wanneer je de game fysiek aanschaft in de winkel. Hierbij is het oorspronkelijke Bayonetta toegevoegd als downloadcode. Mensen die digital only willen gaan, komen dan ook bedrogen uit en zullen dubbel moeten betalen om beide games op hun Switch te krijgen.

Dat uit de weg kun je er niet omheen dat dit de exacte ervaring is die de Wii U te bieden had. De kwaliteit is ontzettend hoog en de combat vloeiend, uitdagend en intens. Onze heks, gehuld in strak leer, wat tevens d’r haar is (don’t worry about it), schopt nog steeds engelen de kont in dit over de top spektakel. Veel meer dan het PS3/Xbox 360-origineel is Bayonetta 2 kleurrijk en neemt het zichzelf mogelijk nog minder serieus. Gevechten op een straaljager of een vallende, afgebroken kerktoren? Je kunt het zo gek niet bedenken of Bayonetta 2 doet het en nog bijster effectief ook.

Het combat-systeem, waarbij je vrijelijk slagen, stoten en sprongen aan elkaar weet te rijgen, voelt nog altijd even goed. Laat je door de snelheid niet van de kaart brengen, want met simpel button bashen kom je er in Bayonetta 2 niet. Zelfs op de normal moeilijkheidsgraad kreeg ik regelmatig op mijn falie en was ik blij met de savepoints mid-bossfight. Nee, het vechten in Bayonetta 2 vereist finesse en bedachtzaamheid. Ik heb voldoende tijd om die drie slagen te doen, in een sprong twee trappen mee te geven alvorens Bayonetta landt en Witch Time kan activeren voordat de tegenaanval van de vijand haar raakt. Hierbij staat de tijd voor een paar tellen stil en kun je maximaal schade doen. Ook al is de timing ervoor meer vergevingsgezind in dit tweede deel blijft het precies, waardoor het activeren ervan altijd als een adrenaline-rush voelt.

Gedurende het gevecht bouwen je meters op waarmee een Umbra Climax uitgevoerd kan worden en er een aantal seconden ontzettend krachtige aanvallen worden geplaatst. Je kunt er echter ook voor kiezen om al je eieren in één mand te plaatsen en gebruik te maken van een superkrachtige Torture Attack, waarbij vijanden op pijnlijke wijze geëxecuteerd worden. Extreem, maar met een aardige dosis humor zijn de aanvallen bijzonder effectief, vooral wanneer je het slachtoffer nog even een aantal maal aanstampt en de bonusscore in gigatons aan kracht wordt uitgedrukt.

Ook het summonen van grote wezens vanuit het haar van Bayonetta maakt zijn opwachting, al blijkt hier een catch. Een grote drakendemon, hapt (letterlijk) naar de baas en dit vat de heks met haar hippe nieuwe kapsel niet goed op. In tegenstelling tot de vorige game heeft Bayonetta ditmaal ook de woede van de krachten van de hel op haar hals gehaald. Door de zestien hoofdstukken heen wordt dit verhaal uitgelegd en het is voldoende om je bezig te houden, maar weet zelden veel indruk te maken. Dat hoeft ook niet: we weten waarom we hier zijn en dat is die gruwelijk intense actie.

Die intensiteit blijft evenveel de grootste kracht van Bayonetta 2 als dat het de zwakte is. De game gunt je geen rust en volgt de ene gigantische vijand op met de volgende, nog grotere en nog sterkere vijand met driedubbele levensbalken. Zeker in de tweede helft van de game confronteert Platinum je met zoveel zware gevechten achter elkaar dat ik af en toe uitgeput onderuit zakte toen ze erop zaten. In mijn oorspronkelijke review van de game haalde ik voorbeelden bij van hoe andere games opbouwen naar grote gevechten, maar in Bayonetta 2 staat de boog altijd gespannen. Dit maakt het een unieke ervaring, maar wel één waar menig gamer beter gedoseerd van kan genieten.